Op vakantie

Armenie is een prettig en makkelijk land om in te reizen. We zijn lekker aan het fietsen zonder zorgen. Ik krijg het gevoel dat we gewoon op vakantie zijn i.p.v. een grote reis :) Hieronder wat foto's.

Voetbal kijken met een Deen in een cafe in Goris. 2-0 voor nederland! :D

Eerste regen sinds we aan het fietsen zijn. Het komt meteen met bakken uit de lucht samen met hagelstenen ter groote van knikkers... Na een half uur is het over gewaaid en kunnen we in de frisse lucht verder fietsen.

Later trekt de wind weer aan en er klinkt donder in de verte. We zijn bij een klein dorpje op het "platte"land (een idiote Nederlandse naam voor dit bergachtige landschap). We worden uitgenodigd bij een Armeense boeren familie. Ze hebben 6 koeien, 2 kalfjes, 18 schapen, 6 geiten en bijen. De dieren van het hele dorp worden terug gedreven en dan lopen de dieren vanzelf naar hun eigen stal, ik mag ook een koe melken :) Ze verbouwen en maken al het eten zelf en het smaakt werkelijk goddelijk. Een ontsettend warme en goede ervaring. Ze zijn hier wel gek op (zelfgestookte) wodka en wiskey, zelfs bij het ontbijt om 8 uur 's ochtends...


Omdat er weer noodweer aankomt nemen we een lift naar onze host in Martuni. Elke auto stopt voor ons en de eerste die naar Martuni moet neemt ons meteen mee. Liften is hier makkelijk :)

In Armenie hebben ze hun eigen alfabet...
Nu zijn we in Yerevan en slapen bij familie van mensen die we 2 maanden geleden in Mashad hebben leren kennen (de Iraanse gastvrijheid rijkt ver...). De stad doet erg modern en Europees aan en we blijven hier 5 dagen om uit te rusten en alles te bezoeken. Het zijn wel spannende dagen voor ons allebei omdat we te horen krijgen of we een baan hebben komend jaar. Als dat niet zo is moeten we eerder terug naar Nederland om werk te gaan zoeken. Als we wel werk hebben kom ik rond 15 juli terug en blijft Guus nog heel de zomer in de Caucasus. Wordt vervolgd...

Kerken en kloosters

Volgens de legende zijn de Armenen afstammelingen van Hyke, het achter-achter kleinkind van Noah. Noah strande met zijn ark op de Ararat, deze mooie berg ligt nu echter op Turks grondgebied en kan de door de Armenen alleen gezien worden en niet bezocht omdat de grens dicht is. Armenie is een van de eerste Christelijke landen in de wereld en overal in het land kom je mooie Armeense kerken en kloosters tegen. Zoals Ben, onze host in Sisian, het zei: " They've got a good taste of placing these things in the most beautiful places you can imagine" We fietsen door de prachtige groene bergen en dan ineens heb je uitzicht op een kerk die op een prachtige rotsuitstulping staat, zoals hier in Tatev:


In Sisian blijven we bij Ben, een vrijwilliger uit de USA die al een jaar in Armenie woont. We kunnen het erg goed vinden en besluiten snel een extra dag te blijven. We gaan samen in een naar een klooster in de buurt. De rit van 3 kwartier in een oude sovjet bus is al een attractie op zichzelf en dan kom je uit bij dit mooie klooster in de bergen...


Bij Yeghegis willen we een kerk en fort in de bergen bezoeken. We fietsen het dorpje in op zoek naar hulp en een lift. Bijna meteen worden we aangesproken door een vrouw en als ze hoort waar we heen willen zegt ze meteen dat ze een jeep heeft om ons te brengen. Met haar man en 3 kleinkinderen gaan we op pad. De 4WD jeep komt goed van pas want het is een ware expeditie met rivier oversteken, stijle hellingen met afgrond en scherpe bochten. De vraag die meteen bovenkomt: hoe hebben ze in hemelsnaam die kerk hier gebouwd?! Als we na 2 uur terug in het dorpje komen eten we met heel het gezin een lekkere Armeense lunch.

Mooie bergen in Armenie

Afscheid in Tabriz

De laatste dagen in Iran verblijven we bij de familie van Darius in Tabriz. Guus gaat voor 2 dagen naar Tehran om een vriend op te zoeken en ik blijf in Tabriz. Het is een hele leuke leuke familie en ik sluit al snel vriendschap met Orman (9) en Artan (5). Darius heeft zijn eigen yoga school en 's ochtends krijgt ik prive yoga les :) Als we weg gaan krijgen we nog een lunch en veel dadels mee. Het waren heerlijke laatste dagen in Iran en ik ga deze warme familie echt missen!

Met de tweeling Amin en Eshan bezoeken we het centrum van Tabriz. De bazaar is de mooiste die we in Iran gezien hebben. Verder is er helaas veel vernietigd door een aantal grote aardbevingen in het verleden. Op deze foto de gallerei naast de Blauwe moskee.

We maken een dag uitstapje naar Kandovan. Hier wonen mensen in huisjes van vulkaansteen die als torentjes in het landschap staan. Er zijn 3 plekken op de wereld waar dit te zien is (de bekenste in Turkije) maar dit is de enige plek die nog echt bewoond is.

Mooie bergen in Armenie

We nemen een lift naar de grens, kopen voor 3 euro een Armeens visum en fietsen een nieuw land binnen. Armenie is dun bevolkt en slecht 10% van het land ligt onder de 1000 m. Het is flink zwaar fietsen maar o zo heerlijk door al die natuur en prachtige bergen. Het lijkt voor ons op oost europa en het is fijn om weer bekende producten te zien en te proeven zoals normale kaas en koffie! De korte broek en korte mouwen zijn ook erg fijn in het warme weer. Als we in een klein dorpje water vragen worden we meteen uitgenodigd voor Armeense koffie (lekker sterk) en lunch. Bijna alles wordt hier kleinschalig verbouwd en zelf gemaakt, het eten is heerlijk :)

Gewoon wat foto's

We fietsen Kurdestan uit en de provincie Azerbaijan in. Dit heeft inderdaad dezelfde naam als het land Azerbaijan, er wonen hier Azeri die een Turkse taal spreken. Azeri, ook wel Turken genoemd, vormen 25% van de Iraanse bevolking.

Prachtige velden met klaprozen onderweg

Overal in Iran: meloenen verkopers aan de weg

Met de bus van Miyandoab naar Tabriz, de fietsen gaan mee op het dak.

Het mooie Elgoli park in Tabriz.

Guus bakt pannenkoeken voor iedereen in Tabriz :D

Fiets weer gemaakt en lekker fietsen in Kurdestan

Gelukkig is dit bord een uitzondering. Bijna alle verkeersborden in Iran zijn 2 talig, Farsi en Engels. Voor deze gevallen is onze kaart grotendeels 2 talig en er zijn natuurlijk altijd vriendelijke Iraniers om je de weg te wijzen :) Tot nu toe zijn we nog geen een keer fout gefiets (afkloppen...)

De laatste keer materiaalpech?
Na goed te zijn uitgerust in Khorramabad stappen we weer op de fiets om richting Kermanshah te fietsen. In de loop van de dag krijg ik steeds meer problemen met schakelen en op een gegeven moment kan hij niet meer in de laagste versnellingen (wat niet echt handig is in de heuvels). We nemen weer een lift, dit keer naar Nurabad om een fietsenmaker te zoeken. Er is geen goede fietsenmaker en we willen een lift nemen naar de grote stad Kermanshah. Inmiddels trekken we behoorlijk wat bekijks in dit kleine dorp en veel mensen willen ons helpen. We worden een beetje moe van al die nieuwsschierige Iraniers maar 15 min later zitten we lachend in de auto. In Iran kun je nooit echt lang in de problemen zitten want iedereen wil je altijd helpen. Op de grote weg nemen we de 2e lift en we worden geholpen door Engelssprekende Iraniers die in het bestuur van de fietsfederatie van kermanshah zitten. Beter kunnen we het niet treffen en de dag erna zit er een nieuwe voorderieur op mijn fiets en na de lunch zitten we al weer op de weg.We trekken veel bekijks in Nurabad, er staan al snel 30 man om ons heen. We krijgen een goedkope lift met een personen auto. Past dat? Ja dat past!

Heerlijk fietsen in Kurdestan

We rijden de provincie Kurdestan binnen waar, zoals de naam doet vermoeden, veel Koerden wonen. Het is een groene provincie met veel water en de heuvels zijn bedekt met graanvelden. We hebben voor de verandering eens wind mee en we zoeven heerlijk over het goede asfalt. Omdat de b-wegen best druk zijn besluiten we vaker kleine weggetjes te nemen, hier is nauwelijks verkeer en we komen door dorpjes die niet op de kaart staan. Als we ergens stoppen voor een stukje meloen krijgen we meteen een lunch met vers brood, yoghurt, thee en dough (yoghert met water) aangeboden door de vriendelijke bewoners. Ze zijn allemaal erg nieuwschierg, hier komen nooit buitenlanders en al helemaal niet op de fiets!

Af en toe is de weg een stuk onverhard en Iraniers maken zich zorgen of we dat wel kunnen fietsen. Als we ze eindelijk overtuigd hebben stopt na een tijdje een politie auto. We worden regelmatig aangehouden en moeten onze paspoorten laten zien. Ze controleren ons visum en zijn altijd erg vriendelijk. Van deze politie mogen we echter niet de de onverharde weg de berg over fietsen...?! Ze laden ons in de jeep en zetten ons aan de andere kant weer af. Ze willen nog wel even met ons op de foto :P

Kurdestan is heerlijk om te fietsen. Het asfalt is perfect, de groene heuvels mooi en de bewoners ongeloofelijk vriendelijk en gastvrij. Het is leuk met de verschillende regio's in Iran kennis te maken want ze spreken hier weer een andere taal en de mensen zien er ook anders uit, vrouwen lopen bijvoorbeeld allemaal in kleurrijke jurken rond. Als we ergens de weg vragen worden we uitgenodigd bij een familie. Ze wonen in een klein dorpje en hebben een leuk gezin.

Inmiddels zijn we een dagje in Bijar en rusten wat uit. We rijden verder naar Takab, Myandoab en zullen vanaf daar de bus nemen naar Tabriz.