Dit is de laatste post op ons gezamenlijk blog (Guus heeft besloten zelf geen blog bij te houden) en hieronder een paar woorden van dank voor de mensen zonder wie deze reis niet mogelijk was geweest.
Allereerst voor onze beide ouders, voor hun onvoorwaardelijke hulp in alle stadia van onze reis en hun steun (praktisch, financieel en moreel).
Zonder Teun zijn hulp en trouwe busje waren onze fietsen nooit op schiphol geraakt.
Voor de fietsenmakers van Kivada Wielersport, dankzij hun jaren lange servies en onderhoud van mijn Gazelle en mijn nieuw Nomad Thorn hebben wij het gehaald van Kashan tot Tbilisi op onze 2 trouwe 2wielers.
Voor Aannemers bedrijf Drijvers en Guus zijn baas, Tini Drijvers. Al bijna 6 jaar combineert Guus reizen en werken met dit bedrijf en hoopt dat deze samenwerking nog vele jaren langer zal duren.
Onze eerste host, Andrey uit Tiraspol. Nog maaden later denken wij beide met veel plezier terug aan onze tijd daar.
Zaven, de onvergetelijke Georgiër, die onze 4 dagen op de boot naar Poti een waar plezier maakte :)
Hoewel deze man nooit in levende lijven ontmoet hebben een extra groot bedankje voor de eigenaar en opricht van het Reisbureau "Stantours", David Berghoff. Maar natuurlijk ook Oleg, onze gids voor 2 maanden in Turkmenistan, dankzij beide heren hebben wij een onvergetelijke tijd gehad en werden dingen dingen als Kara Bogaz and onze Karakum excursie mogelijk.
Onze reis in Iran was ondenkbaar geweest zonder de goede adviezen, praktische hulp en leuke gesprekken van de Nederlanders Elisa en Sebastiaan. Beide werken voor Iran Silk Roads, een absolute aanrader voor iedereen die naar Iran wil reizen.
Iran staat met nek en schouders bovenaan als het meest gastvrije land waar wij ooit geweest zijn! Heel veel mensen hebben onze reis in Iran onvergetelijk gemaakt. Dit zijn er te veel om op te noemen maar er zijn 2 mensen die we in het bijzonder willen bedanken. Uit de eerste en de laatste stad die we in Iran bezocht hebben, Raheleh uit Mashhad en Dariush uit Tabriz.
In Armenie zijn er 2 mensen die onze tijd in Yerevan onvergetelijk maakte. Liana, die ons de aanwezigheid van Europa in Armenië uit de doeken deed. En voor Guus Julia, een oude bekende van uit Vladivostok met wie wij o.a. Echmiadzin en Zvartnots hebben bezocht.
In Georgie was Giorgi onze vriend, gastheer en hulp bij alles wat geregeld moest worden. Ook zijn lieve vriendin Katja die voor ons zorgde maakte onze laatste dagen samen tot warme en fijne dagen in Tbilisi
donderdag 22 juli 2010
Guus gaat alleen verder: Hoe, wat, waar, hoelang en waarom
Het idee om alleen veder te reizen bestaat al van voor ons vertrek maar altijd met het idee dat ik wel zou zien wat ik zou willen als het eenmaal zover was. De definitieve keuze hierover viel in Yerevan omdat ik toen contact gehad heb met mijn werkgever en dat de kans vrij groot is dat ik mijn werkzaamheden te kunnen hervatten na de zomer, wat inhoud dat ik besloten heb niet voor de zomer terug te reizen naar NL om werk te gaan zoeken voor na de zomer.
Wat nog tot op het laatse moment geen duidelijk over is geweest was waneer Sofie zou vertekken. Haar vertrek voelde dan ook gehaast en was emotioneel en verliep ook niet helemaal vlekkenloos. Afscheid nemen viel zwaar, na ruim 3 maanden bijna dag in dag uit bij elkaar voelt het alsof iemand uit je leven loopt en een deel van je meeneemt, het gevoel van een soort "fantoom amputatie" heerst dan nog een paar dagen. Mijn ervaring is dat je het beste meteen dingen kunt gaan ondernemen en bezig gaan om aan dit gevoel te wennen.
Sinds Sofie's vertrek heb ik in Georgie gefietst, nieuw mensen ontmoet en plannen gesmeed en uitgewerkt voor de overige weken die ik hier nog wil gaan blijven. Sinds enkele dagen is er eindelijk duidelijkheid gekomen over de mogelijkheden voor komende weken en hier volgt een korte omschrijving van wat ik hoop te gaan doen.
-Terug naar Yerevan om vrienden daar te zien (die in Augustus weg zullen zijn) en de Aragats (hoogste berg van Armenie, 4090m) samen met een nieuw Nederlandse vriend (Koen).
-WK finale kijken met de locale NL voetbal fanclub in Tbilisi
-Een meer daagse excursie om Mt Kazbek (5047m) te beklimmen
-Terug naar Azerbaijan waar ik rond de 10 dagen heb om te wandelen en enkele overige dingen waar we vorige keer te weining tijd voor hadden te bezoeken. En als ik de kans krijg, de Sahdag (hoogste berg van Azerbaijan, 4243m) te beklimmen
-Op 27 Juli komt een zeer goede Nederlandse vriend (Querijn) naar Georgie om samen een 11 daagse wandeling in het noord oosten samen te doen en hij vertrekt weer in de nacht van 11 op 12 Augustus
-Met alle mijn bezittingen naar Yerevan verhuizen en de overige tijd die ik nog heb naar Nagorno-Karabakh, oa om meerdere dagen te wandelen
-Rond 20 Augustus vlieg ik naar Kiev om daar oa Chernobyle te gaan bezoeken en de onafhankelijksdag van Oekraiene te vieren op 24 Augustus.
-Naar Moldavie (via Odessa) om daar de onafhankelijksdag te vieren op 27 Augustus en enkele dingen te bezoeken die ik nog niet gezien heb
-Terug naar Transnistie om Andrey (onze oude host) op te zoeken en op kraam bezoek te gaan en hun 20ste onafhankelijks dag (2 September) te vieren (wat groots gaat worden) en nog steeds geregeerd word door de zelfde presisdent Igor Smirnov (68 jaar)
Tot hier is het vrij zeker en ik blijf dus zeker tot September weg. Aan het eind van de zomervakantie moet ik aan mijn werkgever mijn terug keer datum laten weten (en hopen dat er er genoeg werk is) en dat hoeft dus momenteel ook nog niet beslist te worden. Er zijn plannen en ideeen en dat zijn de volgende:
-Terug naar Odessa en dan met de trein naar de Krim en daar rond fietsen
-Via Kerch (de grens) de grens over naar Rusland en naar Sochi rijden
-Abkhazia bezoeken en terug naar Sochi
-Naar huis voor het eerste weekeind van Oktober want dan is er een zeilweekeind waar ik bij wil zijn
-Terug aan het werk en iedereen weer zien en lekker lang genieten van alles en iedereen die ik al deze tijd heb moetne missen
Dus uiterlijk kom ik eind September terug. Maar sommige mensen zullen zich ook afvragen, waarom reis je veder en ben je niet samen met Sofie al eerder terug gekeerd? Ik ben gefacineert geraakt door de Kaucasus landen en ik heb nu de kans om de hoogste gebieden aan te doen (wat alleen zomers kan) en dingen zo gezegd "af te ronden".
De voornaamste reden om nog in oost Europa door te reizen is vooral de 20ste verjaardag van de PMR (Transnistrie). Dit is iets dat alleen deze zomer kan en mogelijk de laatste keer met de huidige president en met mijn fasinatie voor de voormalige Soviet Unie voelt dit als een unieke kans om terug te reizen naar de hoogtij dagen van de Unie met militare parades met alles erop en eraan. En daar komt bij dat ik al 2 jaar terug wil naar Kiev en Moldavie bleek daar gewoon heel mooi bij te passen. Maar als je dan al dat gezien hebt, waarom overweeg ik dan om NOG langer door te gaan? Ook daar is een reden voor, anders dan dat ik het doe om gewoon zo lang mogelijk weg te zijn of "gewoon, omdat het kan". De Russiese Rivera (met name de Krim) heb ik erg veel goeds over gehoord en schijnt heel erg mooi te zijn alleen overlopen door tourisme (uit Rusland en Oekraiene) tijdens de zomer maanden. En dan heb ik de kans om dit te bezoeken (met fiets) tijden het prachtige na seizoen in September. En dan is de door steek naar Rusland en Sochi wat de beste locatie is om Abkhazie te bezoeken, de plek die onlosmakelijk met Georgie verbonden is maar erg lastig te bezoek is vanuit het land zelf. Dus mijn interesse om daarheen te gaan is vooral gelinkt aan mijn interesse voor de Kaukasus regio en dit valt in dit geval te combineren met een bezoek aan de Krim. En het maakt ook deel uit van de voormalige Soviet Rivera.
Kortom, de reden dat ik alleen veder reis zijn de zelfde als waarom ik uberhaupt hierheen gereist ben, omdat dit deel van de wereld mij mateloos intereseerd en nu ik er reis en onderweg er mee over leer en lees is deze alleen maar gegroeit. En deze intresse breng ik nu graag veder in praktijk door veder te reizen, helaas alleen, maar liever alleen veder dan helemaal niet...
Wat nog tot op het laatse moment geen duidelijk over is geweest was waneer Sofie zou vertekken. Haar vertrek voelde dan ook gehaast en was emotioneel en verliep ook niet helemaal vlekkenloos. Afscheid nemen viel zwaar, na ruim 3 maanden bijna dag in dag uit bij elkaar voelt het alsof iemand uit je leven loopt en een deel van je meeneemt, het gevoel van een soort "fantoom amputatie" heerst dan nog een paar dagen. Mijn ervaring is dat je het beste meteen dingen kunt gaan ondernemen en bezig gaan om aan dit gevoel te wennen.
Sinds Sofie's vertrek heb ik in Georgie gefietst, nieuw mensen ontmoet en plannen gesmeed en uitgewerkt voor de overige weken die ik hier nog wil gaan blijven. Sinds enkele dagen is er eindelijk duidelijkheid gekomen over de mogelijkheden voor komende weken en hier volgt een korte omschrijving van wat ik hoop te gaan doen.
-Terug naar Yerevan om vrienden daar te zien (die in Augustus weg zullen zijn) en de Aragats (hoogste berg van Armenie, 4090m) samen met een nieuw Nederlandse vriend (Koen).
-WK finale kijken met de locale NL voetbal fanclub in Tbilisi
-Een meer daagse excursie om Mt Kazbek (5047m) te beklimmen
-Terug naar Azerbaijan waar ik rond de 10 dagen heb om te wandelen en enkele overige dingen waar we vorige keer te weining tijd voor hadden te bezoeken. En als ik de kans krijg, de Sahdag (hoogste berg van Azerbaijan, 4243m) te beklimmen
-Op 27 Juli komt een zeer goede Nederlandse vriend (Querijn) naar Georgie om samen een 11 daagse wandeling in het noord oosten samen te doen en hij vertrekt weer in de nacht van 11 op 12 Augustus
-Met alle mijn bezittingen naar Yerevan verhuizen en de overige tijd die ik nog heb naar Nagorno-Karabakh, oa om meerdere dagen te wandelen
-Rond 20 Augustus vlieg ik naar Kiev om daar oa Chernobyle te gaan bezoeken en de onafhankelijksdag van Oekraiene te vieren op 24 Augustus.
-Naar Moldavie (via Odessa) om daar de onafhankelijksdag te vieren op 27 Augustus en enkele dingen te bezoeken die ik nog niet gezien heb
-Terug naar Transnistie om Andrey (onze oude host) op te zoeken en op kraam bezoek te gaan en hun 20ste onafhankelijks dag (2 September) te vieren (wat groots gaat worden) en nog steeds geregeerd word door de zelfde presisdent Igor Smirnov (68 jaar)
Tot hier is het vrij zeker en ik blijf dus zeker tot September weg. Aan het eind van de zomervakantie moet ik aan mijn werkgever mijn terug keer datum laten weten (en hopen dat er er genoeg werk is) en dat hoeft dus momenteel ook nog niet beslist te worden. Er zijn plannen en ideeen en dat zijn de volgende:
-Terug naar Odessa en dan met de trein naar de Krim en daar rond fietsen
-Via Kerch (de grens) de grens over naar Rusland en naar Sochi rijden
-Abkhazia bezoeken en terug naar Sochi
-Naar huis voor het eerste weekeind van Oktober want dan is er een zeilweekeind waar ik bij wil zijn
-Terug aan het werk en iedereen weer zien en lekker lang genieten van alles en iedereen die ik al deze tijd heb moetne missen
Dus uiterlijk kom ik eind September terug. Maar sommige mensen zullen zich ook afvragen, waarom reis je veder en ben je niet samen met Sofie al eerder terug gekeerd? Ik ben gefacineert geraakt door de Kaucasus landen en ik heb nu de kans om de hoogste gebieden aan te doen (wat alleen zomers kan) en dingen zo gezegd "af te ronden".
De voornaamste reden om nog in oost Europa door te reizen is vooral de 20ste verjaardag van de PMR (Transnistrie). Dit is iets dat alleen deze zomer kan en mogelijk de laatste keer met de huidige president en met mijn fasinatie voor de voormalige Soviet Unie voelt dit als een unieke kans om terug te reizen naar de hoogtij dagen van de Unie met militare parades met alles erop en eraan. En daar komt bij dat ik al 2 jaar terug wil naar Kiev en Moldavie bleek daar gewoon heel mooi bij te passen. Maar als je dan al dat gezien hebt, waarom overweeg ik dan om NOG langer door te gaan? Ook daar is een reden voor, anders dan dat ik het doe om gewoon zo lang mogelijk weg te zijn of "gewoon, omdat het kan". De Russiese Rivera (met name de Krim) heb ik erg veel goeds over gehoord en schijnt heel erg mooi te zijn alleen overlopen door tourisme (uit Rusland en Oekraiene) tijdens de zomer maanden. En dan heb ik de kans om dit te bezoeken (met fiets) tijden het prachtige na seizoen in September. En dan is de door steek naar Rusland en Sochi wat de beste locatie is om Abkhazie te bezoeken, de plek die onlosmakelijk met Georgie verbonden is maar erg lastig te bezoek is vanuit het land zelf. Dus mijn interesse om daarheen te gaan is vooral gelinkt aan mijn interesse voor de Kaukasus regio en dit valt in dit geval te combineren met een bezoek aan de Krim. En het maakt ook deel uit van de voormalige Soviet Rivera.
Kortom, de reden dat ik alleen veder reis zijn de zelfde als waarom ik uberhaupt hierheen gereist ben, omdat dit deel van de wereld mij mateloos intereseerd en nu ik er reis en onderweg er mee over leer en lees is deze alleen maar gegroeit. En deze intresse breng ik nu graag veder in praktijk door veder te reizen, helaas alleen, maar liever alleen veder dan helemaal niet...
Abrupt naar huis
Maandag 28 juni krijg ik eindelijk bericht van het Rodenborch college. Ze kunnen mij niet aannemen en, zoals ik mij voorgenomen had, boek ik het eerste vliegtuig terug naar huis om werk te gaan zoeken. Dat gaat al de volgende dag om 5 uur 'ochtends en we gaan meteen aan de slag met spullen inpakken en de fiets in een doos doen. We hadden al besproken dat ik eerder naar huis zou graag en Guus langer zou blijven maar het is wel raar als het dan toch ineens gaat gebeuren. We brengen met zijn 2en de nacht op het vliegveld door. Ik had veel zin om naar huis te gaan maar het was wel erg moeilijk afscheid te nemen van Guus. 3,5 maand hebben we elke dag samen beleefd en alleen hij weet wat ik allemaal meegemaakt heb. Ik kijk er erg naar uit dat hij weer terug komt! In het volgende blog een bijdrage van Guus over de rest van zijn reis. Het deed ook wel even pijn na zoveel jaren weer in een vliegtuig te stappen want ik had deze reis graag zonder gedaan. De uitstoot compenseer ik via http://www.hivosklimaatfonds.nl/ die duurzame energie projecten in ontwikkelingslanden opzetten.
Eenmaal terug in Nederland ging alles erg snel. Binnen een week had ik een sollicitatie gesprek en ik ben meteen aangenomen als biologie docent op mijn oude middelbare school, het Sint-Janslyceum :) Ik ben bezig met een foto boek van de reis dus als je meer wilt horen en zien moet je mij maar bellen.
Eenmaal terug in Nederland ging alles erg snel. Binnen een week had ik een sollicitatie gesprek en ik ben meteen aangenomen als biologie docent op mijn oude middelbare school, het Sint-Janslyceum :) Ik ben bezig met een foto boek van de reis dus als je meer wilt horen en zien moet je mij maar bellen.
Van Yerevan naar Tbilisi
Het is lekker even een tijdje op een plek te zijn en Yerevan is een leuke stad. Na 2 nachten bij onze Iraanse vrienden huren we ons eigen sovjet appartementje en hebben we onze eigen stek. Guus krijgt het goede nieuws van zijn baas dat hij na de zomer weer als timmerman bij Drijvers terecht kan. Zijn plannen om langer te blijven worden nu serieus en concreter. Ikzelf blijf nog wat langer in afwachting.
Monument voor de Armeense genocide in Yerevan
We liften terug naar het Sevan meer en fietsen dan nog een stukje naar Dilijan. Dit wordt ook wel het kleine Zweden van Armenie genoemd en wij begrijpen wel waarop. Is het in de hoofdstad makkelijk 40 graden dan is het hier lekker koel en fris. De bergen staan vol met bossen en we maken een mooie wandeling van ruim 4 uur. De wandeling was wat langer dan gedacht en we komen moe in het dorpje voor Dilijan aan. We worden vrolijk aangesproken door een dorpbewoner en na 5 zinnen gewisseld te hebben nodigt hij ons uit voor koffie, dat kunnen we natuurlijk niet overslaan... :) De dochter spreekt goed Engels en we leren weer wat meer over deze regio van Armenie. Als we vragen hoe ver het nog lopen is naar het stadje bieden ze meteen aan ons even met de auto te brengen, we zijn erg moe en nemen het graag aan. We slapen is een bed en breakfast waar we zelf kunnen koken.
Klooster met uitzicht op het meer van Sevan
Het bed and breakfast was erg goed bevallen dus nemen we de volgende dag in Vanadror er weer een. Bij een fijne familie en op verzoek kookt de vrouw des huizes heerlijk voor ons. Wel lekker om na al dat zelfdoen jezelf even lekker in de watten te laten leggen :)
De laatste dag in Armenie is heerlijk en misschien wel een van de mooiste dagen. Grotendeels bergafwaards (we rijden Armenië immers uit) tussen de bossen en de bergen. De weg is op een plek voor de helft verzakt en dat wordt nu gemaakt dus er is zo goed als geen verkeer. Bij een barbeque tentje langs de weg stoppen we voor de lunch. We eten in de schaduw onder een rozenstruik, echt genieten. Het is voor mij wel raar om niet te weten of dit een van de laatste dagen is of dat ik ook nog in Georgie zal gaan rondreizen. Onderweg komen we langs 2 unesco kloosters, zelfs na zo veel kerker gezien te hebben erg mooi. 's avonds komen we bij een boeren familie terecht waar we natuurlijk kunnen mee-eten en blijven slapen :) De volgende dag fietsen we de grens met Georgie over en dan is het niet ver meer naar Tbilisi "Vaarwel Armenië!"
Graag gedaan!
Monument voor de Armeense genocide in YerevanWe liften terug naar het Sevan meer en fietsen dan nog een stukje naar Dilijan. Dit wordt ook wel het kleine Zweden van Armenie genoemd en wij begrijpen wel waarop. Is het in de hoofdstad makkelijk 40 graden dan is het hier lekker koel en fris. De bergen staan vol met bossen en we maken een mooie wandeling van ruim 4 uur. De wandeling was wat langer dan gedacht en we komen moe in het dorpje voor Dilijan aan. We worden vrolijk aangesproken door een dorpbewoner en na 5 zinnen gewisseld te hebben nodigt hij ons uit voor koffie, dat kunnen we natuurlijk niet overslaan... :) De dochter spreekt goed Engels en we leren weer wat meer over deze regio van Armenie. Als we vragen hoe ver het nog lopen is naar het stadje bieden ze meteen aan ons even met de auto te brengen, we zijn erg moe en nemen het graag aan. We slapen is een bed en breakfast waar we zelf kunnen koken.
Klooster met uitzicht op het meer van SevanHet bed and breakfast was erg goed bevallen dus nemen we de volgende dag in Vanadror er weer een. Bij een fijne familie en op verzoek kookt de vrouw des huizes heerlijk voor ons. Wel lekker om na al dat zelfdoen jezelf even lekker in de watten te laten leggen :)
De laatste dag in Armenie is heerlijk en misschien wel een van de mooiste dagen. Grotendeels bergafwaards (we rijden Armenië immers uit) tussen de bossen en de bergen. De weg is op een plek voor de helft verzakt en dat wordt nu gemaakt dus er is zo goed als geen verkeer. Bij een barbeque tentje langs de weg stoppen we voor de lunch. We eten in de schaduw onder een rozenstruik, echt genieten. Het is voor mij wel raar om niet te weten of dit een van de laatste dagen is of dat ik ook nog in Georgie zal gaan rondreizen. Onderweg komen we langs 2 unesco kloosters, zelfs na zo veel kerker gezien te hebben erg mooi. 's avonds komen we bij een boeren familie terecht waar we natuurlijk kunnen mee-eten en blijven slapen :) De volgende dag fietsen we de grens met Georgie over en dan is het niet ver meer naar Tbilisi "Vaarwel Armenië!"
Graag gedaan!
Abonneren op:
Posts (Atom)
