Woord van dank

Dit is de laatste post op ons gezamenlijk blog (Guus heeft besloten zelf geen blog bij te houden) en hieronder een paar woorden van dank voor de mensen zonder wie deze reis niet mogelijk was geweest.

Allereerst voor onze beide ouders, voor hun onvoorwaardelijke hulp in alle stadia van onze reis en hun steun (praktisch, financieel en moreel).

Zonder Teun zijn hulp en trouwe busje waren onze fietsen nooit op schiphol geraakt.

Voor de fietsenmakers van Kivada Wielersport, dankzij hun jaren lange servies en onderhoud van mijn Gazelle en mijn nieuw Nomad Thorn hebben wij het gehaald van Kashan tot Tbilisi op onze 2 trouwe 2wielers.

Voor Aannemers bedrijf Drijvers en Guus zijn baas, Tini Drijvers. Al bijna 6 jaar combineert Guus reizen en werken met dit bedrijf en hoopt dat deze samenwerking nog vele jaren langer zal duren.

Onze eerste host, Andrey uit Tiraspol. Nog maaden later denken wij beide met veel plezier terug aan onze tijd daar.

Zaven, de onvergetelijke Georgiër, die onze 4 dagen op de boot naar Poti een waar plezier maakte :)

Hoewel deze man nooit in levende lijven ontmoet hebben een extra groot bedankje voor de eigenaar en opricht van het Reisbureau "Stantours", David Berghoff. Maar natuurlijk ook Oleg, onze gids voor 2 maanden in Turkmenistan, dankzij beide heren hebben wij een onvergetelijke tijd gehad en werden dingen dingen als Kara Bogaz and onze Karakum excursie mogelijk.

Onze reis in Iran was ondenkbaar geweest zonder de goede adviezen, praktische hulp en leuke gesprekken van de Nederlanders Elisa en Sebastiaan. Beide werken voor Iran Silk Roads, een absolute aanrader voor iedereen die naar Iran wil reizen.
Iran staat met nek en schouders bovenaan als het meest gastvrije land waar wij ooit geweest zijn! Heel veel mensen hebben onze reis in Iran onvergetelijk gemaakt. Dit zijn er te veel om op te noemen maar er zijn 2 mensen die we in het bijzonder willen bedanken. Uit de eerste en de laatste stad die we in Iran bezocht hebben, Raheleh uit Mashhad en Dariush uit Tabriz.

In Armenie zijn er 2 mensen die onze tijd in Yerevan onvergetelijk maakte. Liana, die ons de aanwezigheid van Europa in Armenië uit de doeken deed. En voor Guus Julia, een oude bekende van uit Vladivostok met wie wij o.a. Echmiadzin en Zvartnots hebben bezocht.

In Georgie was Giorgi onze vriend, gastheer en hulp bij alles wat geregeld moest worden. Ook zijn lieve vriendin Katja die voor ons zorgde maakte onze laatste dagen samen tot warme en fijne dagen in Tbilisi

Guus gaat alleen verder: Hoe, wat, waar, hoelang en waarom

Het idee om alleen veder te reizen bestaat al van voor ons vertrek maar altijd met het idee dat ik wel zou zien wat ik zou willen als het eenmaal zover was. De definitieve keuze hierover viel in Yerevan omdat ik toen contact gehad heb met mijn werkgever en dat de kans vrij groot is dat ik mijn werkzaamheden te kunnen hervatten na de zomer, wat inhoud dat ik besloten heb niet voor de zomer terug te reizen naar NL om werk te gaan zoeken voor na de zomer.

Wat nog tot op het laatse moment geen duidelijk over is geweest was waneer Sofie zou vertekken. Haar vertrek voelde dan ook gehaast en was emotioneel en verliep ook niet helemaal vlekkenloos. Afscheid nemen viel zwaar, na ruim 3 maanden bijna dag in dag uit bij elkaar voelt het alsof iemand uit je leven loopt en een deel van je meeneemt, het gevoel van een soort "fantoom amputatie" heerst dan nog een paar dagen. Mijn ervaring is dat je het beste meteen dingen kunt gaan ondernemen en bezig gaan om aan dit gevoel te wennen.

Sinds Sofie's vertrek heb ik in Georgie gefietst, nieuw mensen ontmoet en plannen gesmeed en uitgewerkt voor de overige weken die ik hier nog wil gaan blijven. Sinds enkele dagen is er eindelijk duidelijkheid gekomen over de mogelijkheden voor komende weken en hier volgt een korte omschrijving van wat ik hoop te gaan doen.

-Terug naar Yerevan om vrienden daar te zien (die in Augustus weg zullen zijn) en de Aragats (hoogste berg van Armenie, 4090m) samen met een nieuw Nederlandse vriend (Koen).
-WK finale kijken met de locale NL voetbal fanclub in Tbilisi
-Een meer daagse excursie om Mt Kazbek (5047m) te beklimmen
-Terug naar Azerbaijan waar ik rond de 10 dagen heb om te wandelen en enkele overige dingen waar we vorige keer te weining tijd voor hadden te bezoeken. En als ik de kans krijg, de Sahdag (hoogste berg van Azerbaijan, 4243m) te beklimmen
-Op 27 Juli komt een zeer goede Nederlandse vriend (Querijn) naar Georgie om samen een 11 daagse wandeling in het noord oosten samen te doen en hij vertrekt weer in de nacht van 11 op 12 Augustus
-Met alle mijn bezittingen naar Yerevan verhuizen en de overige tijd die ik nog heb naar Nagorno-Karabakh, oa om meerdere dagen te wandelen
-Rond 20 Augustus vlieg ik naar Kiev om daar oa Chernobyle te gaan bezoeken en de onafhankelijksdag van Oekraiene te vieren op 24 Augustus.
-Naar Moldavie (via Odessa) om daar de onafhankelijksdag te vieren op 27 Augustus en enkele dingen te bezoeken die ik nog niet gezien heb
-Terug naar Transnistie om Andrey (onze oude host) op te zoeken en op kraam bezoek te gaan en hun 20ste onafhankelijks dag (2 September) te vieren (wat groots gaat worden) en nog steeds geregeerd word door de zelfde presisdent Igor Smirnov (68 jaar)

Tot hier is het vrij zeker en ik blijf dus zeker tot September weg. Aan het eind van de zomervakantie moet ik aan mijn werkgever mijn terug keer datum laten weten (en hopen dat er er genoeg werk is) en dat hoeft dus momenteel ook nog niet beslist te worden. Er zijn plannen en ideeen en dat zijn de volgende:
-Terug naar Odessa en dan met de trein naar de Krim en daar rond fietsen
-Via Kerch (de grens) de grens over naar Rusland en naar Sochi rijden
-Abkhazia bezoeken en terug naar Sochi
-Naar huis voor het eerste weekeind van Oktober want dan is er een zeilweekeind waar ik bij wil zijn
-Terug aan het werk en iedereen weer zien en lekker lang genieten van alles en iedereen die ik al deze tijd heb moetne missen

Dus uiterlijk kom ik eind September terug. Maar sommige mensen zullen zich ook afvragen, waarom reis je veder en ben je niet samen met Sofie al eerder terug gekeerd? Ik ben gefacineert geraakt door de Kaucasus landen en ik heb nu de kans om de hoogste gebieden aan te doen (wat alleen zomers kan) en dingen zo gezegd "af te ronden".
De voornaamste reden om nog in oost Europa door te reizen is vooral de 20ste verjaardag van de PMR (Transnistrie). Dit is iets dat alleen deze zomer kan en mogelijk de laatste keer met de huidige president en met mijn fasinatie voor de voormalige Soviet Unie voelt dit als een unieke kans om terug te reizen naar de hoogtij dagen van de Unie met militare parades met alles erop en eraan. En daar komt bij dat ik al 2 jaar terug wil naar Kiev en Moldavie bleek daar gewoon heel mooi bij te passen. Maar als je dan al dat gezien hebt, waarom overweeg ik dan om NOG langer door te gaan? Ook daar is een reden voor, anders dan dat ik het doe om gewoon zo lang mogelijk weg te zijn of "gewoon, omdat het kan". De Russiese Rivera (met name de Krim) heb ik erg veel goeds over gehoord en schijnt heel erg mooi te zijn alleen overlopen door tourisme (uit Rusland en Oekraiene) tijdens de zomer maanden. En dan heb ik de kans om dit te bezoeken (met fiets) tijden het prachtige na seizoen in September. En dan is de door steek naar Rusland en Sochi wat de beste locatie is om Abkhazie te bezoeken, de plek die onlosmakelijk met Georgie verbonden is maar erg lastig te bezoek is vanuit het land zelf. Dus mijn interesse om daarheen te gaan is vooral gelinkt aan mijn interesse voor de Kaukasus regio en dit valt in dit geval te combineren met een bezoek aan de Krim. En het maakt ook deel uit van de voormalige Soviet Rivera.

Kortom, de reden dat ik alleen veder reis zijn de zelfde als waarom ik uberhaupt hierheen gereist ben, omdat dit deel van de wereld mij mateloos intereseerd en nu ik er reis en onderweg er mee over leer en lees is deze alleen maar gegroeit. En deze intresse breng ik nu graag veder in praktijk door veder te reizen, helaas alleen, maar liever alleen veder dan helemaal niet...

Abrupt naar huis

Maandag 28 juni krijg ik eindelijk bericht van het Rodenborch college. Ze kunnen mij niet aannemen en, zoals ik mij voorgenomen had, boek ik het eerste vliegtuig terug naar huis om werk te gaan zoeken. Dat gaat al de volgende dag om 5 uur 'ochtends en we gaan meteen aan de slag met spullen inpakken en de fiets in een doos doen. We hadden al besproken dat ik eerder naar huis zou graag en Guus langer zou blijven maar het is wel raar als het dan toch ineens gaat gebeuren. We brengen met zijn 2en de nacht op het vliegveld door. Ik had veel zin om naar huis te gaan maar het was wel erg moeilijk afscheid te nemen van Guus. 3,5 maand hebben we elke dag samen beleefd en alleen hij weet wat ik allemaal meegemaakt heb. Ik kijk er erg naar uit dat hij weer terug komt! In het volgende blog een bijdrage van Guus over de rest van zijn reis. Het deed ook wel even pijn na zoveel jaren weer in een vliegtuig te stappen want ik had deze reis graag zonder gedaan. De uitstoot compenseer ik via http://www.hivosklimaatfonds.nl/ die duurzame energie projecten in ontwikkelingslanden opzetten.


Eenmaal terug in Nederland ging alles erg snel. Binnen een week had ik een sollicitatie gesprek en ik ben meteen aangenomen als biologie docent op mijn oude middelbare school, het Sint-Janslyceum :) Ik ben bezig met een foto boek van de reis dus als je meer wilt horen en zien moet je mij maar bellen.

Van Yerevan naar Tbilisi

Het is lekker even een tijdje op een plek te zijn en Yerevan is een leuke stad. Na 2 nachten bij onze Iraanse vrienden huren we ons eigen sovjet appartementje en hebben we onze eigen stek. Guus krijgt het goede nieuws van zijn baas dat hij na de zomer weer als timmerman bij Drijvers terecht kan. Zijn plannen om langer te blijven worden nu serieus en concreter. Ikzelf blijf nog wat langer in afwachting.
Monument voor de Armeense genocide in Yerevan

We liften terug naar het Sevan meer en fietsen dan nog een stukje naar Dilijan. Dit wordt ook wel het kleine Zweden van Armenie genoemd en wij begrijpen wel waarop. Is het in de hoofdstad makkelijk 40 graden dan is het hier lekker koel en fris. De bergen staan vol met bossen en we maken een mooie wandeling van ruim 4 uur. De wandeling was wat langer dan gedacht en we komen moe in het dorpje voor Dilijan aan. We worden vrolijk aangesproken door een dorpbewoner en na 5 zinnen gewisseld te hebben nodigt hij ons uit voor koffie, dat kunnen we natuurlijk niet overslaan... :) De dochter spreekt goed Engels en we leren weer wat meer over deze regio van Armenie. Als we vragen hoe ver het nog lopen is naar het stadje bieden ze meteen aan ons even met de auto te brengen, we zijn erg moe en nemen het graag aan. We slapen is een bed en breakfast waar we zelf kunnen koken.

Klooster met uitzicht op het meer van Sevan

Het bed and breakfast was erg goed bevallen dus nemen we de volgende dag in Vanadror er weer een. Bij een fijne familie en op verzoek kookt de vrouw des huizes heerlijk voor ons. Wel lekker om na al dat zelfdoen jezelf even lekker in de watten te laten leggen :)

De laatste dag in Armenie is heerlijk en misschien wel een van de mooiste dagen. Grotendeels bergafwaards (we rijden Armenië immers uit) tussen de bossen en de bergen. De weg is op een plek voor de helft verzakt en dat wordt nu gemaakt dus er is zo goed als geen verkeer. Bij een barbeque tentje langs de weg stoppen we voor de lunch. We eten in de schaduw onder een rozenstruik, echt genieten. Het is voor mij wel raar om niet te weten of dit een van de laatste dagen is of dat ik ook nog in Georgie zal gaan rondreizen. Onderweg komen we langs 2 unesco kloosters, zelfs na zo veel kerker gezien te hebben erg mooi. 's avonds komen we bij een boeren familie terecht waar we natuurlijk kunnen mee-eten en blijven slapen :) De volgende dag fietsen we de grens met Georgie over en dan is het niet ver meer naar Tbilisi "Vaarwel Armenië!"

Graag gedaan!

Op vakantie

Armenie is een prettig en makkelijk land om in te reizen. We zijn lekker aan het fietsen zonder zorgen. Ik krijg het gevoel dat we gewoon op vakantie zijn i.p.v. een grote reis :) Hieronder wat foto's.

Voetbal kijken met een Deen in een cafe in Goris. 2-0 voor nederland! :D

Eerste regen sinds we aan het fietsen zijn. Het komt meteen met bakken uit de lucht samen met hagelstenen ter groote van knikkers... Na een half uur is het over gewaaid en kunnen we in de frisse lucht verder fietsen.

Later trekt de wind weer aan en er klinkt donder in de verte. We zijn bij een klein dorpje op het "platte"land (een idiote Nederlandse naam voor dit bergachtige landschap). We worden uitgenodigd bij een Armeense boeren familie. Ze hebben 6 koeien, 2 kalfjes, 18 schapen, 6 geiten en bijen. De dieren van het hele dorp worden terug gedreven en dan lopen de dieren vanzelf naar hun eigen stal, ik mag ook een koe melken :) Ze verbouwen en maken al het eten zelf en het smaakt werkelijk goddelijk. Een ontsettend warme en goede ervaring. Ze zijn hier wel gek op (zelfgestookte) wodka en wiskey, zelfs bij het ontbijt om 8 uur 's ochtends...


Omdat er weer noodweer aankomt nemen we een lift naar onze host in Martuni. Elke auto stopt voor ons en de eerste die naar Martuni moet neemt ons meteen mee. Liften is hier makkelijk :)

In Armenie hebben ze hun eigen alfabet...
Nu zijn we in Yerevan en slapen bij familie van mensen die we 2 maanden geleden in Mashad hebben leren kennen (de Iraanse gastvrijheid rijkt ver...). De stad doet erg modern en Europees aan en we blijven hier 5 dagen om uit te rusten en alles te bezoeken. Het zijn wel spannende dagen voor ons allebei omdat we te horen krijgen of we een baan hebben komend jaar. Als dat niet zo is moeten we eerder terug naar Nederland om werk te gaan zoeken. Als we wel werk hebben kom ik rond 15 juli terug en blijft Guus nog heel de zomer in de Caucasus. Wordt vervolgd...

Kerken en kloosters

Volgens de legende zijn de Armenen afstammelingen van Hyke, het achter-achter kleinkind van Noah. Noah strande met zijn ark op de Ararat, deze mooie berg ligt nu echter op Turks grondgebied en kan de door de Armenen alleen gezien worden en niet bezocht omdat de grens dicht is. Armenie is een van de eerste Christelijke landen in de wereld en overal in het land kom je mooie Armeense kerken en kloosters tegen. Zoals Ben, onze host in Sisian, het zei: " They've got a good taste of placing these things in the most beautiful places you can imagine" We fietsen door de prachtige groene bergen en dan ineens heb je uitzicht op een kerk die op een prachtige rotsuitstulping staat, zoals hier in Tatev:


In Sisian blijven we bij Ben, een vrijwilliger uit de USA die al een jaar in Armenie woont. We kunnen het erg goed vinden en besluiten snel een extra dag te blijven. We gaan samen in een naar een klooster in de buurt. De rit van 3 kwartier in een oude sovjet bus is al een attractie op zichzelf en dan kom je uit bij dit mooie klooster in de bergen...


Bij Yeghegis willen we een kerk en fort in de bergen bezoeken. We fietsen het dorpje in op zoek naar hulp en een lift. Bijna meteen worden we aangesproken door een vrouw en als ze hoort waar we heen willen zegt ze meteen dat ze een jeep heeft om ons te brengen. Met haar man en 3 kleinkinderen gaan we op pad. De 4WD jeep komt goed van pas want het is een ware expeditie met rivier oversteken, stijle hellingen met afgrond en scherpe bochten. De vraag die meteen bovenkomt: hoe hebben ze in hemelsnaam die kerk hier gebouwd?! Als we na 2 uur terug in het dorpje komen eten we met heel het gezin een lekkere Armeense lunch.

Mooie bergen in Armenie

Afscheid in Tabriz

De laatste dagen in Iran verblijven we bij de familie van Darius in Tabriz. Guus gaat voor 2 dagen naar Tehran om een vriend op te zoeken en ik blijf in Tabriz. Het is een hele leuke leuke familie en ik sluit al snel vriendschap met Orman (9) en Artan (5). Darius heeft zijn eigen yoga school en 's ochtends krijgt ik prive yoga les :) Als we weg gaan krijgen we nog een lunch en veel dadels mee. Het waren heerlijke laatste dagen in Iran en ik ga deze warme familie echt missen!

Met de tweeling Amin en Eshan bezoeken we het centrum van Tabriz. De bazaar is de mooiste die we in Iran gezien hebben. Verder is er helaas veel vernietigd door een aantal grote aardbevingen in het verleden. Op deze foto de gallerei naast de Blauwe moskee.

We maken een dag uitstapje naar Kandovan. Hier wonen mensen in huisjes van vulkaansteen die als torentjes in het landschap staan. Er zijn 3 plekken op de wereld waar dit te zien is (de bekenste in Turkije) maar dit is de enige plek die nog echt bewoond is.

Mooie bergen in Armenie

We nemen een lift naar de grens, kopen voor 3 euro een Armeens visum en fietsen een nieuw land binnen. Armenie is dun bevolkt en slecht 10% van het land ligt onder de 1000 m. Het is flink zwaar fietsen maar o zo heerlijk door al die natuur en prachtige bergen. Het lijkt voor ons op oost europa en het is fijn om weer bekende producten te zien en te proeven zoals normale kaas en koffie! De korte broek en korte mouwen zijn ook erg fijn in het warme weer. Als we in een klein dorpje water vragen worden we meteen uitgenodigd voor Armeense koffie (lekker sterk) en lunch. Bijna alles wordt hier kleinschalig verbouwd en zelf gemaakt, het eten is heerlijk :)

Gewoon wat foto's

We fietsen Kurdestan uit en de provincie Azerbaijan in. Dit heeft inderdaad dezelfde naam als het land Azerbaijan, er wonen hier Azeri die een Turkse taal spreken. Azeri, ook wel Turken genoemd, vormen 25% van de Iraanse bevolking.

Prachtige velden met klaprozen onderweg

Overal in Iran: meloenen verkopers aan de weg

Met de bus van Miyandoab naar Tabriz, de fietsen gaan mee op het dak.

Het mooie Elgoli park in Tabriz.

Guus bakt pannenkoeken voor iedereen in Tabriz :D

Fiets weer gemaakt en lekker fietsen in Kurdestan

Gelukkig is dit bord een uitzondering. Bijna alle verkeersborden in Iran zijn 2 talig, Farsi en Engels. Voor deze gevallen is onze kaart grotendeels 2 talig en er zijn natuurlijk altijd vriendelijke Iraniers om je de weg te wijzen :) Tot nu toe zijn we nog geen een keer fout gefiets (afkloppen...)

De laatste keer materiaalpech?
Na goed te zijn uitgerust in Khorramabad stappen we weer op de fiets om richting Kermanshah te fietsen. In de loop van de dag krijg ik steeds meer problemen met schakelen en op een gegeven moment kan hij niet meer in de laagste versnellingen (wat niet echt handig is in de heuvels). We nemen weer een lift, dit keer naar Nurabad om een fietsenmaker te zoeken. Er is geen goede fietsenmaker en we willen een lift nemen naar de grote stad Kermanshah. Inmiddels trekken we behoorlijk wat bekijks in dit kleine dorp en veel mensen willen ons helpen. We worden een beetje moe van al die nieuwsschierige Iraniers maar 15 min later zitten we lachend in de auto. In Iran kun je nooit echt lang in de problemen zitten want iedereen wil je altijd helpen. Op de grote weg nemen we de 2e lift en we worden geholpen door Engelssprekende Iraniers die in het bestuur van de fietsfederatie van kermanshah zitten. Beter kunnen we het niet treffen en de dag erna zit er een nieuwe voorderieur op mijn fiets en na de lunch zitten we al weer op de weg.We trekken veel bekijks in Nurabad, er staan al snel 30 man om ons heen. We krijgen een goedkope lift met een personen auto. Past dat? Ja dat past!

Heerlijk fietsen in Kurdestan

We rijden de provincie Kurdestan binnen waar, zoals de naam doet vermoeden, veel Koerden wonen. Het is een groene provincie met veel water en de heuvels zijn bedekt met graanvelden. We hebben voor de verandering eens wind mee en we zoeven heerlijk over het goede asfalt. Omdat de b-wegen best druk zijn besluiten we vaker kleine weggetjes te nemen, hier is nauwelijks verkeer en we komen door dorpjes die niet op de kaart staan. Als we ergens stoppen voor een stukje meloen krijgen we meteen een lunch met vers brood, yoghurt, thee en dough (yoghert met water) aangeboden door de vriendelijke bewoners. Ze zijn allemaal erg nieuwschierg, hier komen nooit buitenlanders en al helemaal niet op de fiets!

Af en toe is de weg een stuk onverhard en Iraniers maken zich zorgen of we dat wel kunnen fietsen. Als we ze eindelijk overtuigd hebben stopt na een tijdje een politie auto. We worden regelmatig aangehouden en moeten onze paspoorten laten zien. Ze controleren ons visum en zijn altijd erg vriendelijk. Van deze politie mogen we echter niet de de onverharde weg de berg over fietsen...?! Ze laden ons in de jeep en zetten ons aan de andere kant weer af. Ze willen nog wel even met ons op de foto :P

Kurdestan is heerlijk om te fietsen. Het asfalt is perfect, de groene heuvels mooi en de bewoners ongeloofelijk vriendelijk en gastvrij. Het is leuk met de verschillende regio's in Iran kennis te maken want ze spreken hier weer een andere taal en de mensen zien er ook anders uit, vrouwen lopen bijvoorbeeld allemaal in kleurrijke jurken rond. Als we ergens de weg vragen worden we uitgenodigd bij een familie. Ze wonen in een klein dorpje en hebben een leuk gezin.

Inmiddels zijn we een dagje in Bijar en rusten wat uit. We rijden verder naar Takab, Myandoab en zullen vanaf daar de bus nemen naar Tabriz.

Zware eerste fietsweek

We zijn nu in Khorammabad en hebben een rustdag na een week fietsen. De route die we hebben afgelegd: Kashan-Natanz-Afjan-Chadegan-Aligudarz-Shuleh abas- Khorramabad

Opgepakt, materiaalpech en tegenwind
De eerste twee dagen zit het ons niet echt mee. We zijn pas een uur aan het fietsen als Guus een foto maakt van een martelaren bord (ter verering van de slachtoffers van de Iran-Irak oorlog). We hadden niet gezien dat op de achtergrond een militair bouwwerk stond en we werden aangehouden. Na lang wachten namen ze ons mee naar het politiebureau in Kashan. Niemand sprak Engels en we moesten lang wachten. Ze waren vriendelijk en we kregen zelfs ijsjes maar het duurde wel 4 uur, en een gewiste foto, voordat we weer vrij waren en met onze fietsen weer precies stonden waar we die ochtend begonnen: Kashan... Onze host, hamid, kwam ons meteen te hulp en we namen een bus naar de volgende plaats, Natanz. Voor ons is het misschien raar maar stadsparken zijn hier een soort openbare kampeer plaatsen. We hebben een mooi plekje onder de bomen en er zijn hier schone wc's en drinkwater :)

De volgende dag gaan we eindelijk heel de dag fietsen. Na een paar uur begint de wind flink aan te zetten en we hebben heel de dag hevige tegenwind, het helpt ook niet dat mijn ketting breekt maar dit is gelukkig in een halfuur gefixt. Af en toe worden we bijna van de weg geblazen en we zijn bek af als we 12 uur later 75 km hebben afgelegd... Gelukkig kunnen we goed slapen in een pelgrimshuisje naast een Mausoleum. Het waait hard!

Vriendelijke politie
Als buitelanders vallen we nogal op in een regio waar nooit toeristen komen. Op een dag werden we wel 3 keer aangehouden voor pastpoort controle en vroegen ze waar we naartoe gingen. Van Chadegan naar Daran reed er de hele tijd een politie auto achter ons. We vroegen ons af wat ze aan het doen waren en toen we een praatje maakte bleek het dat we een escort gekregen hadden! Toen het weer hard begon te waaien vroegen we of ze voor ons konden aan rijden zodat wij uit de wind konden fietsen :) Ze waren erg nieuwschierig en vriendelijk en bij het afscheid mochten we zelfs een foto van ze maken.

Prachtige bergen
Na Aligudarz rijden we een prachtig berg gebied in. Er zijn bijna geen auto's en na een tijdje houdt ook het asfalt op. Het is flink ploeteren tegen de bergen op, zeker als er veel grind op de weg ligt. De beloning is echter zeker de moeite waard: het uitzicht in de bergen is prachtig en we worden uitgenodigd bij een nomaden familie. Ze wonen met heel de familie in een tent en houden geiten en schapen. Het is erg bijzonder om te zien hoe deze mensen leven.

Nodaden familie voor hun tent (gemaakt van geiten haar), prachtig uitzicht in de bergen na een zware klim op onverharde weg.

In de dorpen en steden waar we nu komen zijn geen couchsurfers maar dat is ook helemaal niet nodig in Iran. Elke keer als we in een stadje zijn worden we aangesproken en bij mensen thuis uitgenodigd :) We krijgen lekker Iraans eten, een fijn bedje en kunnen de dag erna weer verder fietsen.
Onze conditie wordt met de dag beter en we gaan vanaf morgen verder fietsen richting Armenie. We zijn nu al 2 maanden weg van huis en ik heb wel een beetje last van heimwee, zeker na al die leuke berichtjes voor mijn verjaardag. Ik mis alle mensen thuis en mijn normale leventje in Den Bosch... Alle natuur doet ons wel erg goed en Armenie en Georgie zullen een welkome afwisseling zijn na 7 weken in Iran.

Fietsen!

Eindelijk is het dan zover: Wij gaan fietsen! :) Het viel niet mee de fietsen in tehran op te halen. We moesten een week wachten (nog steeds weet niemand waarom want ze lagen gewoon in de loods) en op het vliegveld werden we naar meer dan 10 verschillende balies gestuurd. Toen ging ook nog de douane bijna dicht en moesten we rennen naar het volgende loket. Uiteindelijk hebben we via de manager (het heeft voordelen om buitenlander te zijn) toch nog onze fietsen dezelfde dag kunnen ophalen.


Vuurdoop in de woestijn
Vanuit Kashan maken we een 2 daagse tocht in de woestijn. We vertrekken om 6 uur 's ochtends om de hitte voor de zijn. Het is heerlijk op de fiets te zitten! Eindelijk vrijheid en onafhankelijkheid :) Het is een indrukwekkend landschap om doorheen te fietsen, met de fiets ervaar je het veel intenser dan met de jeep in Turkmenistan. We bezoeken een zoutmeer met grote zoutvlakte en mooie zandduinen. We slapen bij een oude caravansarai, een soort klein fort waar de handelskaravanen (met kamelen) vroeger halt hielden. Vlak voordat we in de stad terug zijn breekt een van mijn pedalen af. We krijgen gelukkig snel hulp en de fiets wordt vandaag gemaakt. Morgen weer om 5 uur op en lekker fietsen :)


De route voor de komende 3 weken (ongeveer):
We fietsen van kashan weer richting esfahan en gaan dan het Zagros geberte in. Dit is een groen gebied waar nu veel nomaden rondtrekken. We fietsen door naar Khorammabad, tussen Kermanshah en hammadan in naar Miandoab en langs het meer naar tabriz. Dan gaan we naar de grens met Armenie.

Esfahan de halve wereld

Esfahan is verreweg de mooiste stad van Iran. Midden in de nacht komen we aan met de bus, we laden onze fietsen uit en rijden naar het dichtsbijzijnde park om daar de eerste outdoor nacht in Iran door te brengen :) We verblijven bij een grote Iraanse familie en het is erg gezellig donderdagavond (bij ons de zaterdagavond) met heel de familie te eten. We bezoeken de prachtig verlichte Sio se pol burg en het voelt alsof je in een sprookje van 1001 nacht bent beland. Zoals op veel plekken in Iran kun je meteen buiten de stad heerlijk in de bergen wandelen en van de schone lucht en het uitzicht genieten. De schoonheid van de moskeeen is overweldigend! Nouja kijk maar gewoon naar de foto's:

De grote koepel van de imam moskee

Eten met de familie van Ahsgar
Koepel van de Sheikh Lotfollah moskee

De Si-o-se-pol burg

Pas op de plaats in Tehran

We hebben het ontsettend naar onze zin in Iran en worden overladen met de befaamde Iraanse gastvrijheid en vriendelijkheid. Onze host en mensen die we leren kennen nemen ons overal mee naartoe waardoor we veel zien en meemaken. Nu is het echter tijd om even wat rust te nemen. Het vele sociale contact is leuk maar ook erg vermoeiend, er wordt niet altijd goed met ons overlegd en soms zijn we ineens een hele dag in de weer zonder een moment rust. We logeren nu bij twee Iraniers die in twee jaar de wereld zijn rondgefiets en we kunnen hier goed uitrusten.

Er is nog een reden waarom we een pas op de plaats moeten maken want we kunnen Tehran namelijk niet verlaten. Onze fietsen zijn woensdag in Nederland verzonden naar Tehran maar we kunnen ze nog niet ophalen. Er zit een bureaucratische procedure tussen waarvan niemand precies weet hoelang die duurt. We moeten elke dag de volgende dag terugbellen de volgende dag moeten terug bellen. Hopelijk kunnen we ze woensdag ophalen en eindelijk op de fiets stappen! We kijken er erg naar uit na alle steden en cultuur ook de intense natuur van Iran te gaan beleven.

De drukke en overvolle hoofdstad Tehran

Tehran heeft de reputatie een van de meest vervuilde steden van de wereld te zijn. Wat wil je ook met 15 miljoen inwoners en op een werkdag 20 miljoen mensen in een stad. Het verkeer is een totale meestal vastgelopen chaos en er hangt op de meeste dagen een gelig bruine waas van smog boven de stad. Toch heb je ook oases van rust in de stad in parken en bij mensen thuis. De stad grenst aan een hoog gebergte (hoogste top: 5671m) en hier kun je heerlijk wandelen en genieten van de berglucht. Na een relaxte wandeling lekker theedrinken en kletsen in een van de vele theehuizen waar je ook een lekker dutje kunt doen :)

Het fijnste aan Tehran zijn de leuke mensen die we allemaal ontmoeten. Het is hier inderdaad een stuk liberaler dan veel andere plaatsen. Je ziet stelletjes hand in hand lopen en veel (van de rijkere) mensen hebben in Europa gereisd. We horen van veel mensen verhalen over het wanbeleid van de president. Aangrijpend zijn de verhalen van Masha die met alle demonstraties na de verkiezingen heeft meegelopen. Er was veel hoop maar uiteindelijk voelt ze zich machteloos, de overheid gebruikte zwaar geweld tegen de demonstranten en veel mensen zijn doodgeschoten.
Je loopt in de bergen en komt tegen, natuurlijk: Fitnessapperatuur ?!

Op een feestje in Tehran spelen we hints. Jaaa, hoe ga ik een chromosoom uitbeelden...

Oude beschavingen in Iran

Iraniers zijn niet voor niets trots op hun pre islamitische geschiedenis. Het Perzische rijk was op zijn hoogtijdagen 500-330 v. chr. enorm groot en machtig. We bezoeken de ruwines van de oude hoofdstad Persapolis. Veel van de hoofdstad is vernietigd door de legers van Alexander de Grote, de Arabieren en de Mongolen. Daarnaast gebruikte de lokale bevolking de ruwines als bouwmateriaal en hebben westerse expedities veel meegenomen. Desondanks zijn de overblijfselen erg indrukwekkend. Overal zijn inscipties in drie talen waardoor er veel bekend is over het rijk en onze gids heeft ons veel te vertellen :)

In het nationaal museum komen we erachter dat er al meer dan 700.000 jaar mensen wonen in het huidige Iran. De brons tijd (3000-2000 v. Chr.) begon in deze regio waar ze voor het eerst ontdekte hoe ze brons konden maken en bewerken.

De perzen stammen af van de Indo-European branch en hebben dezelfde voorouders als de meeste Europeanen, dezelfde voorouders als ons! Veel Iraniers vinden het een beledeging als je ze voor Arabier aanziet, dat zijn immers barbaren...

De mooie parken van Shiraz

Veel Iraniers vinden Shiraz de mooiste stad van Iran en nu snappen we ook waarom. Het ligt vol met prachtige parken! Het is hier gelukkig wat minder warm dan in Jazd en de hele vrijdag lopen we door de parken in het noorden van de stad. Iedereen is op vrijdag vrij en het park is afgeladen met families en vrienden die aan het picknicken zijn. Als wij in het park gaan zitten duurt het ook niet lang voordat mensen een praatje komen maken en eten aanbieden. Twee grote Iraanse dichters komen uit Shiraz waarvan de bekenste Hafez is. Iraniers hebben een gezegde dat elk huis twee dingen moet hebben: de Koran en Hafez. Het is heerlijk om een tijdje in het park rondom de tombe van Hafez te zitten. Er zijn veel Iraniers jong en oud die gedichten lezen en aan elkaar voorlezen.

De tombe van Hafez en de tapijten bazaar in Shiraz.



Shiraz staat er om bekend een liberale stad te zijn. Voor de komst van de Arabieren (700 n. chr), en dus de Islam, was de stad beroemd om zijn lekkere wijn. Alcohol is officieel verboden maar niet moeilijk te krijgen. Zoals Farzan, onze host het zei: "Het is eigenlijk makkelijker dan water kopen want voor een fles water moet ik naar de winkel. Ik bel gewoon een mannetje op en die komt het bij mij thuis bezorgen". Als we het in de auto over goede films hebben neemt hij ons mee naar zijn DVD dealer. Dit is een winkeltje waar je alle DVD's die je maar wilt met een gekopieerd hoesje kunt bestellen voor minder dan een euro. De laastste avond koken we Nederlands voor Farzan en een vriendin, we drinken wijn, het is gezellig en de Islamitische Republiek lijkt even heel ver weg.

Woestijnstad Jazd

Midden in de Iraanse woestijn ligt de oude stad Jazd. Er wonen al 7000 jaar mensen op deze plek en ze hebben steeds ingenieuze manieren gevonden om water naar de stad te krijgen. Het is heerlijk om te verdwalen tussen de smalle lemen muren. Onder weg ontdekken we een prachtige moskee, de binnenkant is helemaal versierd met spiegeltjes en we krijgen thee aangeboden van de caretaker. We verblijven in een relaxt hostel waar we lekker kunnen uitrusten en veel internationale reizigers spreken.

Op de foto Kharanaq, een verlaten dorp buiten Jazd.

Iraanse Gastvrijheid

Via het hostel hebben we onze bustickets naar Shiraz geboekt. Op straat houden we een auto (taxi) aan en nadat we de prijs noemen gebaart hij dat we in moeten stappen. Terwijl we in de auto zitten vragen we ons af of dit wel een taxi chauffeur is of een vriendelijke Iraniër die ons naar het busstation brengt. Het laatste blijkt waar want hij is een opticien. Op het station komen we er achter dat ons ticket niet om 14.00 uur geboekt is maar om 20.00. Mohammed nodigt ons meteen uit bij hem thuis. We krijgen een heerlijke lunch en en praten met 10 woorden Engels en Farsi. We bellen met een vriendin in Mashad voor het vertalen van de ingewikkeldere zaken. Ons ticket kan omgeboekt worden naar 16.00 en Mohammed brengt ons naar het busstation. Met een brede glimlach zitten we in de bus naar Shiraz :)