Woestijnstad Jazd

Midden in de Iraanse woestijn ligt de oude stad Jazd. Er wonen al 7000 jaar mensen op deze plek en ze hebben steeds ingenieuze manieren gevonden om water naar de stad te krijgen. Het is heerlijk om te verdwalen tussen de smalle lemen muren. Onder weg ontdekken we een prachtige moskee, de binnenkant is helemaal versierd met spiegeltjes en we krijgen thee aangeboden van de caretaker. We verblijven in een relaxt hostel waar we lekker kunnen uitrusten en veel internationale reizigers spreken.

Op de foto Kharanaq, een verlaten dorp buiten Jazd.

Iraanse Gastvrijheid

Via het hostel hebben we onze bustickets naar Shiraz geboekt. Op straat houden we een auto (taxi) aan en nadat we de prijs noemen gebaart hij dat we in moeten stappen. Terwijl we in de auto zitten vragen we ons af of dit wel een taxi chauffeur is of een vriendelijke Iraniër die ons naar het busstation brengt. Het laatste blijkt waar want hij is een opticien. Op het station komen we er achter dat ons ticket niet om 14.00 uur geboekt is maar om 20.00. Mohammed nodigt ons meteen uit bij hem thuis. We krijgen een heerlijke lunch en en praten met 10 woorden Engels en Farsi. We bellen met een vriendin in Mashad voor het vertalen van de ingewikkeldere zaken. Ons ticket kan omgeboekt worden naar 16.00 en Mohammed brengt ons naar het busstation. Met een brede glimlach zitten we in de bus naar Shiraz :)

Mashad: de 2e stad van Iran

Hieronder twee passages uit mijn dagboek over mijn gevoel bij aankomst in en vertrek uit Mashad.

23-04: “ Toen we gister Mashad in reden had ik even een cultuurshock. Alles is hier anders, alles is hier vreemd, ik begrijp niks en vrouwen lopen in zwarte gewaden. Aaaah! Ik krijg meteen een gevoel dat ik naar huis wil weg van hier”

25-04: “ Het is fasinerend mooi om zo in contact te komen met de Iraanse mensen en cultuur. Vreemd genoeg voel ik me heel vaak volledig op mijn gemak in dit vreemde land.”

Een Iraanse bruiloft

De dag na aankomst worden we uitgenodigd voor een bruiloft van een vriend van de familie waar we verblijven. Als we aan komen lopen bij feestzaal zegt Amin, onze host: “ We will now separate, Sofie is going to the female part. I will call my sister to pick you up”. Guus en ik kijken elkaar aan, o ja, tuurlijk, alles is hier gescheiden, dat waren we even vergeten… Een beetje onwennig loop ik met zijn zus mee die geen Engels spreekt. Wat ik hier te zien krijg is echt fantastisch. Aan het begin van de zaal staat een kleedhokje waar gesluierde vrouwen inlopen en vrouwen in cocktailjurkjes, galajurken met boezems, zware make-up en gestyled haar uitkomen!! Dit is een totaal andere wereld als op straat. Op het moment dat de bruid en bruidegom binnenkomen doen alle vrouwen hoofddoekjes op en sjaals over hun schouders. Al snel kom ik in contact met Engels sprekende vrouwen en kletsen en dansen we heel wat af, het is super gezellig! Om half 1 ontmoeten we, uiteraard gesluierd, buiten weer de mannen. We rijden in een collone van toeterende auto’s achter het bruidspaar aan en hebben nog een klein feestje voor het huis van de bruidegom. We slapen met meerdere gasten bij een familie en we ervaren het gescheide bestaan van mannen en vrouwen. Iedereen is hartstikke vriendelijk en nieuwschierig, gelukkig kunnen we bij de familie van Amine een middag dutje doen voordat we weer nieuwe ervaringen tegemoet gaan.

Vrienden in Mashad

Het contact met mensen hier is erg bijzonder. We gaan samen met twee vrouwen, Medieh en Rehela, lunchen buiten de stad en het is ongeloofelijk gezellig. We praten o.a. over de politieke situatie in Iran en hoe de mensen omgaan met alle restricties van het regime. Het lijkt wel alsof alsof alle cultuurverschillen er niet toe doen en ze voelen snel als goede vrienden. Guus raakt goed bevriend met Rahele en spreekt nog twee keer met haar af, we zijn verbaasd dat het contact tussen man en vrouw blijkbaar makkelijk mogelijk is. Op de bruiloft leer ik Sima kennen die even oud is als ik. Ik ga met haar winkelen en ook mee naar de universiteit. Ookal zijn de gesprekken wat opervlakking voel ik echt een verbondenheid en is het contact ontsettend leuk. Het contact met Amin was nog wel het meest hartverwarmend. Hij zorgde altijd dat wij het goed naar onze zin hadden en nam ons overall mee naartoe .

Op de foto zijn we op zijn werk, een laberatorium waar ze preparaten voor scholen in heel Iran maken. Het doet mij weer helemaal denken aan het vak histology waar ik zelf met de microtoom en kleurbaden preparaten maakte (weet je nog Chiel?!). Tijdens de lunch kletsen we via een vertaler met het personeel en we kunnen vanales vragen over sexuele voorlichting, abortus, homosexualiteit en de president. Als we in de trein naar Jazd stappen is hij zichtbaar ontroerd en we drukken elkaar op het hart dat we contact blijven houden.

De trein van Mashad naar Jazd is de meest luxe op deze reis tot nu toe. Het is erg confortabel en we hebben constant een mooi uitzicht over de eindeloze woestijn. Op deze foto onze Iraanse coupe genoten.

Snapshots van Turkmenistan

De internet verbinding in Iran is fantastische en we kunnen hier gewoon zelf op ons blog. Later meer over Iran eerst nog wat foto's van Turkmenistan

Na 2 dagen Ashgabat gaan we met 2 jeeps de Karakoem woenstijn in. Ik mag ook een tijdje in de 4wd jeep rijden! Hier steken een aantal dromedarissen het zandpad over.

We bezoeken een klein dorp in de Karakoem woestijn. Het is voor ons moeilijk voor te stellen hoe de mensen hier leven. Ze hebben alleen de regen als waterbron en kunnen geen gewassen verbouwen. Ze leven hier voornamelijk van vlees en melk. In de lente trekken de jonge mannen rond met het vee. Alle mensen zijn ongeloofelijk aardig en we worden overal uitgenodigd. We slapen die nacht in een Jurt.

Ashbabat is voor ons de groen-witte stad met een goud randje. Het staat vol met gebouwen van wit marmer, allemaal gefinancierd van olie en gas geld. Daarnaast is Ashgabat vol met parken en staan in elke straat veel bomen. Bij alle belangrijke gebouwen en parken staan gouden beelden van de voormalige presient. Op de foto zie je zijn beeld boven de stad uitrijzen. Dit beeld draait mee met de zon zodat het gezicht van de grote leider altijd naar de zon gericht is...

Als laatste bezoeken we in Turkmenistan 2 historische plaatsen. Gonur Depe ligt in de woestijn en we gaan weer off-road. Deze opgraving maakt ontsettend veel indruk op ons. Het is een oude beschaving van 3000-2000 v. Chr. Het ligt vol met potscherven van 4000 jaar oud en we kunnen overal rondlopen. Er zijn veel aanwijzigen dat deze beschaving de voorloper is van de Zoroastrische religie. In Iran, het voormalige centrum van het Zoroastrisme, zullen we nog veel van deze beschaving zien

Merv is een oude hoofdstad en was een grote stad op de zijde route. De hoogtij dagen waren in de 12e eeuw en er staan nu nog steeds veel ruwines. Onze gids verteld ons veel over de rijke geschiedenis van deze stad.




Afscheid van Turkmenistan
Oorspronkelijk kwamen we naar Turkmenistan voor de politieke situatie maar voor mij was dat uiteindelijk een van de minst indrukwekkende dingen. De overweldigend mooie natuur, lokale cultuur in de dorpen en de oude historie hebben op mij het meeste indruk gemaakt. We zijn in 16 dagen maar 2 keer een buitelandse toerist tegen gekomen. Het voelt als het ontdekken van een verborgen schat. We gaan nu voor 6 weken naar Iran en hopen dat dit net zo mooi en vriendelijk zal zijn als Turkmenistan.

Op weg naar Turkmenbasi

Na bijna een dag wachten in de haven konden we tegen de avond eindelijk aan boord van de boot naar Turkmenistan. We kenden de reputatie van de boot maar het was toch even schrikken toen we onze hut zagen die ongelofelijk smerig en afgeragd was. Die nacht was ik wel een beetje bang wakker te worden van de kakkerlakken… Uiteindelijk went alles en het mooie uitzicht en het vriendelijke personeel maakte veel goed. Na ongeveer 14 uur varen kwamen we bij de haven van Turkmenbasi aan. We gingen voor anker en we waren erg benieuwd wanneer we de haven in zouden gaan want niemand op de boot kon je daar ook maar iets zinnigs over zeggen. “ Over 2 uur of morgen” zei de kapitein. Ons geduld werd weer op de proef gesteld want na 38 uur voor anker liggen gingen we aan land. Hiep hoi eindelijk in Turkmenistan!

We worden opgewacht door onze gids die ons twee weken zal vergezellen behalve als we in de hoofdstad zijn. We slapen in het Turkmenbasi hotel wat een soort hemel is na 2 nachten op de boot. Turkmenistan is een dictatuur en afbeeldingen en beelden van de vormalige president, Turkmenbasi (inderdaad de stad en het hotel zijn naar hem vernoemd), zijn alom aanwezig. De koers onder de nieuwe president is echter een stuk liberaler en er zijn veel veranderingen in het land. De volgende dag gaan we na registratie met de jeep op weg naar Kara Bogas.

Kara Bogas

Met onze gids kunnen we het erg goed vinden en hij weet ontzettend veel over het land. Tegen onze verwachting in kan hij alles zeggen wat hij wil en komen er totaal geen nationalistische praatjes uit. Kara Bogas (een grote binnen zee) is beroemd geworden door het gelijknamige boek van sovjet schrijver Pautovski. De Nederlandse schrijven Frank Westerman schrijft er over in “ Ingenieurs van de ziel” en we zijn op zoek naar het aangekoekte wonder-zout aan de kust.

We gaan naar een kant die zelfs onze ervaren gids nog nooit gezien heeft en in het laatste dorp vragen ze de weg en we rijden verder op gps. Met de jeep door de eindeloze steppen ver weg van asvalt voelt echt als een avondtuur.

We zijn erg opgetogen als we aankomen en terwijl onze gids het kamp opzet lopen wij naar het water. De kust ligt vol dode vissen en insecten die niet tegen het zoute water kunnen. Als we na een tijdje zoeken de zoutkristallen vinden zijn we erg blij. Het is schitterend om hier te zijn!

Alsof dit alles nog niet mooi genoeg is krijgen we bij terugkomst een biertje in de hand en kunnen we op het kleed gaan zitten. We gaan lekker barbequen en kletsen tot laat met onze gids. Natuurlijk onder het genot van meerdere glaasjes wodka want onze gids is een entische Rus.

DE Yangykala canyon

Verder door de steppe en over zandpaden gaan we op weg naar een grote canyon. We bezoeken eerst een kleine die overdonderend mooi is maar Oleg, onze gids, zegt dat dit nog niks is. Het is niet echt te omschrijven hoe veel indruk de canyon op ons maakte. Voor ons gevoel liepen we rond op de mooiste plek op aarde. Er was geen enkele andere tourist en we kampeerde met uitzicht over heel de canyon. Wat is Turkmenistan toch mooi.

Beperkt internet

We zitten steeds meer in de natuur en steeds minder in de stad. We kunnen lang niet altijd op internet en in Turkmenistan zijn facebook en onze blog website geblokkeerd. Wij mailen onze blogs nu naar Nederland waar een vriend ze online zet. We kunnen ook niet al onze avonturen online zetten omdat dat te veel werk is. Hieronder nog twee foto’s uit Turkmenistan.

We verblijven 2 nachten bij een familie in het bergdorpje Nohur. Heerlijk uitrusten en in de Bergen wandelen. Bijna alle vrouwen in Turkmenistan dragen kleurijke jurken en hoofddoeken. Hier sta ik op de foto met de vrouw des huizes.

Onderweg naar Ashgabat gaan we zwemmen in een ondergronds meer. Prachtig om de verlichte grot in te lopen.

De boot naar Turkmenistan: gaat ie wel of gaat ie niet...

We willen de boot nemen van Baku naar Turkmenbashi in Turkmenistan. Het is echter elke keer onduidelijk wanneer deze vertrekt. Vandaag hebben we kaartjes kunnen kopen en wilde we op de boot stappen maar dat mocht niet omdat ons Turkmeens visum pas over 2 dagen ingaat. Ze hebben ons verteld dat we morgenochtend terug moeten komen en dat er dan weer een boot gaat. We hebben echter al van verschillende reizigers gehoord dat ze een week aan het wachten zijn en dat ze elke dag zeggen dat de boot de volgende dag gaat. Het wordt morgen dus spannend en vooral lang wachten in haven, we zijn benieuwd.

Bij de haven ontmoeten reizigers op de fiets. De 2 belgen (links) fietsen van Istanbul via Syrie, Georgie, Azerbaijan, Kazachstan en Tadjikistan naar Mongolie. De twee Zwitsers (rechts) fietsen van Geneve via voormalig Joegoslavie, Grienkenland, Turkijke, Syrie, Georgie, Azerbaijan, Kazachstan en Tadjikistan naar China. Ze wachten alle 4 al een week in Baku op de boot naar Kazachstan...


Uitrusten in Sheki
We zijn 2 dagen naar Sheki, een plaatstje tegen de bergen, geweest. Het was er heerlijk rustig en we konden echt even bijkomen van de hectiek van Baku. Op de 2e dag maakte we een wandeling naar een fort. Onderweg kwamen we ineens militairen tegen die om ons paspoort vroegen. We zaten 6 km van de Russhische grens en we konden niet verder omdat onze paspoorten in het hotel lagen. Het fort hebben we nooit gezien maar de wandeling was erg mooi :)

Cultuurshock in Azerbaijan

In onze coupe zit Mammadov, hij is geboren en getogen in Baku en spreekt goed Engels. Hij bied ons zijn hulp aan en geeft ons meteen een lift naar onze hosts in Baku :) Op onze eerste dag in Baku ontmoeten we de poolse Agata. Guus en Agata hebben elkaar 2 jaar geleden in Noorwegen leren kennen. Agata heeft 9 maanden als vrijwilliger gewerkt met kinderen van vluchtelingen uit Karabach. We trekken heel de dag met elkaar op en we komen in een permanent vluchtelingenkamp en in het centrum van Baku. Het is een enrom drukke stad met grote verschillen tussen arm en rijk en ik moet die avond echt even bijkomen van alle nieuwe indrukken.

Grote verschillen tussen arm en rijk

In Azerbaijan zijn meer dan 600.000 Internally Displaced Persons (IDP's) door de oorlog met Armenie over de Nagorno-Karabakh regio (1988-1994).
Al deze mensen wonen nu al 20 jaar in permanente vluchtelingen kampen zoals hier op de foto in oude studenten flats. Elk gezin heeft een kamer en vaak delen ze het sanitair met een hele gang. We ontmoeten een aantal vrijwilligers die via de European Voluntary Service lesgeven aan de kinderen en kregen zo een kijkje in een gemeenschap.


















Baku is ontsettend rijk door de grote hoeveelheden olie in de Caspische zee. Er zijn veel gebouwen en hoge flats in aanbouw en de stad ligt vol met mooie pleinen, marmeren vloeren en hightech flats.

Verliefd op Tbilisi

Op weg naar Tbilisi

Uiteindelijk hebben we ruim 4 dagen op de boot gezeten die er 2 dagen over zou doen. Op zondagochtend bereikte we de haven van Poti. Er stond echter te veel wind en er waren nog 10 schepen voor ons die voor anker lagen. Maandag middag kon onze boot eindelijk de haven in. Gelukkig vonden we snel een marshutka (minibus) naar Tbilisi. We raakte in gesprek met een oude man (iedereen spreekt Russisch) en hij vertelde dat zijn zoon bij de voetbalclub Sherrif speelde en dat ze tegen FC Twente met 2-1 gewonnen hadden :) Als je in Georgie verteld waar je vandaan komt verschijnt er een glimlach en zeggen ze: "Sandra Roelofs". De vrouw van de president komt namelijk uit Zeeuws-vlaanderen.

Weerzien met Giorgi

Toen ik in juni voor een maand op stage ging naar Roemenie kwam ik in de trein tussen Wenen en Budapest Giorgi tegen. We konden het goed met elkaar vinden en hij zei dat ik beslist in Tbilisi langs moest komen als ik naar Georgie ging. Na 5 uur in de Marshutka kwamen we om 12 uur 's avonds bij een busstation in Tbilisi aan. Hier stonden Giorgi en zijn zus op ons te wachten. Ze reden ons eerst rond doort het centrum van Tbilisi daarna haalde we lekker Georgisch eten en wijn en gingen we naar het appartement. Tot 2 uur 's nachts aten, dronken en praate we samen. Het was fijn om zo gastvrij ontvangen te worden, we kregen zelfs de sleutels van het appartement.

Op dinsdag maakte we een wandeling door de stad en ondanks het drukke verkeer vonden we de stad allebei prachtig. Het heeft een heel oud stadscentrum en je kunt zo de heuvel op en door het park wandelen met uitzicht over de hele stad. Om 5 uur 's middags nemen we de nachttrein naar Baku. Het is jammer dat we meteen weer verder gingen maar we kijken er allbei naar uit op het einde van onze reis 2 weken terug te zijn in Georgie.