Hieronder twee passages uit mijn dagboek over mijn gevoel bij aankomst in en vertrek uit Mashad.
23-04: “ Toen we gister Mashad in reden had ik even een cultuurshock. Alles is hier anders, alles is hier vreemd, ik begrijp niks en vrouwen lopen in zwarte gewaden. Aaaah! Ik krijg meteen een gevoel dat ik naar huis wil weg van hier”
25-04: “ Het is fasinerend mooi om zo in contact te komen met de Iraanse mensen en cultuur. Vreemd genoeg voel ik me heel vaak volledig op mijn gemak in dit vreemde land.”
Een Iraanse bruiloft
De dag na aankomst worden we uitgenodigd voor een bruiloft van een vriend van de familie waar we verblijven. Als we aan komen lopen bij feestzaal zegt Amin, onze host: “ We will now separate, Sofie is going to the female part. I will call my sister to pick you up”. Guus en ik kijken elkaar aan, o ja, tuurlijk, alles is hier gescheiden, dat waren we even vergeten… Een beetje onwennig loop ik met zijn zus mee die geen Engels spreekt. Wat ik hier te zien krijg is echt fantastisch. Aan het begin van de zaal staat een kleedhokje waar gesluierde vrouwen inlopen en vrouwen in cocktailjurkjes, galajurken met boezems, zware make-up en gestyled haar uitkomen!! Dit is een totaal andere wereld als op straat. Op het moment dat de bruid en bruidegom binnenkomen doen alle vrouwen hoofddoekjes op en sjaals over hun schouders. Al snel kom ik in contact met Engels sprekende vrouwen en kletsen en dansen we heel wat af, het is super gezellig! Om half 1 ontmoeten we, uiteraard gesluierd, buiten weer de mannen. We rijden in een collone van toeterende auto’s achter het bruidspaar aan en hebben nog een klein feestje voor het huis van de bruidegom. We slapen met meerdere gasten bij een familie en we ervaren het gescheide bestaan van mannen en vrouwen. Iedereen is hartstikke vriendelijk en nieuwschierig, gelukkig kunnen we bij de familie van Amine een middag dutje doen voordat we weer nieuwe ervaringen tegemoet gaan.
Vrienden in Mashad
Het contact met mensen hier is erg bijzonder. We gaan samen met twee vrouwen, Medieh en Rehela, lunchen buiten de stad en het is ongeloofelijk gezellig. We praten o.a. over de politieke situatie in Iran en hoe de mensen omgaan met alle restricties van het regime. Het lijkt wel alsof alsof alle cultuurverschillen er niet toe doen en ze voelen snel als goede vrienden. Guus raakt goed bevriend met Rahele en spreekt nog twee keer met haar af, we zijn verbaasd dat het contact tussen man en vrouw blijkbaar makkelijk mogelijk is. Op de bruiloft leer ik Sima kennen die even oud is als ik. Ik ga met haar winkelen en ook mee naar de universiteit. Ookal zijn de gesprekken wat opervlakking voel ik echt een verbondenheid en is het contact ontsettend leuk. Het contact met Amin was nog wel het meest hartverwarmend. Hij zorgde altijd dat wij het goed naar onze zin hadden en nam ons overall mee naartoe .
Op de foto zijn we op zijn werk, een laberatorium waar ze preparaten voor scholen in heel Iran maken. Het doet mij weer helemaal denken aan het vak histology waar ik zelf met de microtoom en kleurbaden preparaten maakte (weet je nog Chiel?!). Tijdens de lunch kletsen we via een vertaler met het personeel en we kunnen vanales vragen over sexuele voorlichting, abortus, homosexualiteit en de president. Als we in de trein naar Jazd stappen is hij zichtbaar ontroerd en we drukken elkaar op het hart dat we contact blijven houden.
De trein van Mashad naar Jazd is de meest luxe op deze reis tot nu toe. Het is erg confortabel en we hebben constant een mooi uitzicht over de eindeloze woestijn. Op deze foto onze Iraanse coupe genoten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten