Op weg naar Turkmenbasi

Na bijna een dag wachten in de haven konden we tegen de avond eindelijk aan boord van de boot naar Turkmenistan. We kenden de reputatie van de boot maar het was toch even schrikken toen we onze hut zagen die ongelofelijk smerig en afgeragd was. Die nacht was ik wel een beetje bang wakker te worden van de kakkerlakken… Uiteindelijk went alles en het mooie uitzicht en het vriendelijke personeel maakte veel goed. Na ongeveer 14 uur varen kwamen we bij de haven van Turkmenbasi aan. We gingen voor anker en we waren erg benieuwd wanneer we de haven in zouden gaan want niemand op de boot kon je daar ook maar iets zinnigs over zeggen. “ Over 2 uur of morgen” zei de kapitein. Ons geduld werd weer op de proef gesteld want na 38 uur voor anker liggen gingen we aan land. Hiep hoi eindelijk in Turkmenistan!

We worden opgewacht door onze gids die ons twee weken zal vergezellen behalve als we in de hoofdstad zijn. We slapen in het Turkmenbasi hotel wat een soort hemel is na 2 nachten op de boot. Turkmenistan is een dictatuur en afbeeldingen en beelden van de vormalige president, Turkmenbasi (inderdaad de stad en het hotel zijn naar hem vernoemd), zijn alom aanwezig. De koers onder de nieuwe president is echter een stuk liberaler en er zijn veel veranderingen in het land. De volgende dag gaan we na registratie met de jeep op weg naar Kara Bogas.

Kara Bogas

Met onze gids kunnen we het erg goed vinden en hij weet ontzettend veel over het land. Tegen onze verwachting in kan hij alles zeggen wat hij wil en komen er totaal geen nationalistische praatjes uit. Kara Bogas (een grote binnen zee) is beroemd geworden door het gelijknamige boek van sovjet schrijver Pautovski. De Nederlandse schrijven Frank Westerman schrijft er over in “ Ingenieurs van de ziel” en we zijn op zoek naar het aangekoekte wonder-zout aan de kust.

We gaan naar een kant die zelfs onze ervaren gids nog nooit gezien heeft en in het laatste dorp vragen ze de weg en we rijden verder op gps. Met de jeep door de eindeloze steppen ver weg van asvalt voelt echt als een avondtuur.

We zijn erg opgetogen als we aankomen en terwijl onze gids het kamp opzet lopen wij naar het water. De kust ligt vol dode vissen en insecten die niet tegen het zoute water kunnen. Als we na een tijdje zoeken de zoutkristallen vinden zijn we erg blij. Het is schitterend om hier te zijn!

Alsof dit alles nog niet mooi genoeg is krijgen we bij terugkomst een biertje in de hand en kunnen we op het kleed gaan zitten. We gaan lekker barbequen en kletsen tot laat met onze gids. Natuurlijk onder het genot van meerdere glaasjes wodka want onze gids is een entische Rus.

DE Yangykala canyon

Verder door de steppe en over zandpaden gaan we op weg naar een grote canyon. We bezoeken eerst een kleine die overdonderend mooi is maar Oleg, onze gids, zegt dat dit nog niks is. Het is niet echt te omschrijven hoe veel indruk de canyon op ons maakte. Voor ons gevoel liepen we rond op de mooiste plek op aarde. Er was geen enkele andere tourist en we kampeerde met uitzicht over heel de canyon. Wat is Turkmenistan toch mooi.

Beperkt internet

We zitten steeds meer in de natuur en steeds minder in de stad. We kunnen lang niet altijd op internet en in Turkmenistan zijn facebook en onze blog website geblokkeerd. Wij mailen onze blogs nu naar Nederland waar een vriend ze online zet. We kunnen ook niet al onze avonturen online zetten omdat dat te veel werk is. Hieronder nog twee foto’s uit Turkmenistan.

We verblijven 2 nachten bij een familie in het bergdorpje Nohur. Heerlijk uitrusten en in de Bergen wandelen. Bijna alle vrouwen in Turkmenistan dragen kleurijke jurken en hoofddoeken. Hier sta ik op de foto met de vrouw des huizes.

Onderweg naar Ashgabat gaan we zwemmen in een ondergronds meer. Prachtig om de verlichte grot in te lopen.